Το διαδίκτυο των πραγμάτων ως σύνθεση επιμέρους τεχνολογιών που άπτονται της αναγνώρισης/ιχνηλάτησης των αντικειμένων και της καταγραφής των συνθηκών του περιβάλλοντος τους, της συνδεσιμότητάς τους καθώς και της ερμηνείας των δεδομένων που συλλέγονται ασκεί έντονη επίδραση σε ένα πλήθος λειτουργιών της εφοδιαστικής αλυσίδας αυξάνοντας σημαντικά την απόδοσή της.
Εστιάζοντας στην αγροδιατροφική εφοδιαστική αλυσίδα μία από τις βασικότερες δυσλειτουργίες της είναι η “σπατάλη” των τροφίμων. Κατά προσέγγιση από τις 4 θερμίδες που παράγονται η 1 δεν καταναλώνεται από ανθρώπους. Η “σπατάλη” αυτή των τροφίμων είναι φυσική απόρροια σφαλμάτων που συμβαίνουν στην αγροδιατροφική αλυσίδα, τα οποία οφείλονται στα συστήματα επεξεργασίας σε ποσοστό 5-15%, σε αστοχίες στη διανομή σε ποσοστό 5-10% και σε χειρισμούς των καταναλωτών σε ποσοστό 10-40%.
Η θερμοκρασία επηρεάζει άμεσα την ανάπτυξη των (παθογόνων) μικροοργανισμών και τη δράση των ενζύμων καθώς και τη φυσιολογική μετασυλλεκτική δραστηριότητά των φυτικής προέλευσης τροφίμων. Τα συστήματα διανομής τροφίμων αποκλίνουν σημαντικά από τις ιδανικές θερμοκρασιακές συνθήκες διατήρησης επιτείνοντας τις απώλειές τους, αυξάνοντας παράλληλα άσκοπα την κατανάλωση της ενέργειας που απαιτείται για την ψύξη των τροφίμων. Αισθητήρες προσαρμοσμένοι στις συσκευασίες και στα μέσα μεταφοράς των τροφίμων παρέχουν πλήρη γνώση των συνθηκών του περιβάλλοντος των τροφίμων, διασφαλίζοντας ότι αυτό είναι το πλέον κατάλληλο για τη διατήρηση της ποιότητάς τους περιορίζοντας στο απολύτως αναγκαίο την κατανάλωση της ενέργειας.
Οι τεχνολογίες ιχνηλάτησης του διαδικτύου των πραγμάτων (barcodes, RFID) επιτρέπουν τον σε πραγματικό χρόνο εντοπισμό των τροφίμων, καθώς αυτά “ρέουν” διαμέσου του δικτύου διανομής τους περιορίζοντας στο ελάχιστο δυνατό τις απώλειες τους, ενώ σύγχρονα μοντέλα πρόβλεψης της ζήτησης διασφαλίζουν τη βέλτιστη αποτελεσματικότητα του συστήματος διανομής και κατ’ επέκταση της κατανάλωσης των καυσίμων.
Οι τεχνολογίας του διαδικτύου των πραγμάτων καθιστούν παρωχημένη την γραμμική προσέγγιση της εφοδιαστικής αλυσίδας, μεταμορφώνοντάς την σε ένα ευέλικτο δίκτυο διασυνδεδεμένων ψηφιακών κόμβων. Η υιοθέτηση των εν λόγων τεχνολογιών μπορεί να μην είναι δυνατή για πολλούς δραστηριοποιούμενους στην αγροδιατροφική αλυσίδα, επειδή δεν διαθέτουν τους αναγκαίους πόρους. Η ένταξή τους σε έναν συνεργατικό σχηματισμό τεχνολογικής καινοτομίας μπορεί να βοηθήσει να ξεπεράσουν αυτά τα εμπόδια, προσφέροντας τους παράλληλα ένα συγκριτικό πλεονέκτημα στις απαιτητικές διεθνείς αγορές.
