Η “απώλεια” τροφίμων θεωρείται μια από τις σημαντικότερες δυσλειτουργίες της αγροδιατροφικής αλυσίδας. Σχεδόν το ένα τρίτο των παραγόμενων παγκοσμίως τροφίμων “χάνεται”. στις ΗΠΑ το ποσοστό αυτό προσεγγίζει το 40%. Οι αιτίες της επιπλοκής αυτής μπορούν να αναζητηθούν στη φθαρτή φύση των τροφίμων καθώς και σε αναποτελεσματικότητες ή αστοχίες των καναλιών διανομής.
Η θερμοκρασία επηρεάζει άμεσα την ανάπτυξη των (παθογόνων) μικροοργανισμών και τη δράση των ενζύμων καθώς και τη φυσιολογική μετασυλλεκτική δραστηριότητά των φυτικής προέλευσης τροφίμων. Τα συστήματα διανομής τροφίμων αποκλίνουν σημαντικά από τις ιδανικές θερμοκρασιακές συνθήκες διατήρησης επιτείνοντας τις απώλειές τους, αυξάνοντας παράλληλα άσκοπα την κατανάλωση της ενέργειας που απαιτείται για την ψύξη των τροφίμων. Αισθητήρες προσαρμοσμένοι στις συσκευασίες και στα μέσα μεταφοράς των τροφίμων παρέχουν πλήρη γνώση των συνθηκών του περιβάλλοντος των τροφίμων, διασφαλίζοντας ότι αυτό είναι το πλέον κατάλληλο για τη διατήρηση της ποιότητάς τους περιορίζοντας στο απολύτως αναγκαίο την κατανάλωση της ενέργειας.
Οι εκπομπές άνθρακα πολλαπλασιάζονται άσκοπα στην περίπτωση που τα διακινούμενα τρόφιμα εν τέλει δεν χρησιμοποιούνται. Οι τεχνολογίες ιχνηλάτησης του διαδικτύου των πραγμάτων (barcodes, RFID) επιτρέπουν τον σε πραγματικό χρόνο εντοπισμό των τροφίμων, καθώς αυτά “ρέουν” διαμέσου του δικτύου διανομής τους περιορίζοντας στο ελάχιστο δυνατό τις απώλειες τους, ενώ σύγχρονα μοντέλα πρόβλεψης της ζήτησης διασφαλίζουν τη βέλτιστη αποτελεσματικότητα του συστήματος διανομής και κατ’ επέκταση της κατανάλωσης των καυσίμων.
Οι οργανισμοί καλούνται να επαναπροσεγγίσουν τις εφοδιαστικές αλυσίδες τους ως ψηφιακά δίκτυα εφοδιασμού που όχι μόνο ενώνουν τις φυσικές ροές των τροφίμων, αλλά υπό μια ευρύτερη έννοια ενοποιούν υπηρεσίες, δεδομένα και πληροφορίες, και ανθρώπους. Επιπλέον, η τήρηση της κοινωνικής επιταγής για το σεβασμό του και τη βιωσιμότητα του περιβάλλοντος ενισχύει τη φήμη και την ακεραιότητα των οργανισμών και μπορεί να αποτελέσει το συγκριτικό πλεονέκτημα στην προσπάθειά τους για επιβίωσή τους στις διεθνείς αγορές. Η υιοθέτηση βιώσιμων πρακτικών μπορεί να μην είναι δυνατή για πολλούς δραστηριοποιούμενους στην αγροδιατροφική αλυσίδα, επειδή δεν διαθέτουν τη γνώση, τη χρηματοδότηση, η ακόμη και την αναγκαία βούληση. Η ένταξή τους σε έναν συνεργατικό σχηματισμό τεχνολογικής καινοτομίας μπορεί να βοηθήσει να ξεπεράσουν αυτά τα εμπόδια.
